Rompiendo la rutina
Quien no ha soñado con dejar todas las rutinas que dominan nuestra vida y hacer un viaje de ensueño con el que poder conocer otras culturas, otros países, otros modos de vivir la vida y estar un poco más cerca de ver el mundo con los mismos ojos con la que él nos observa.
Con este objetivo nos unimos cuatro estudiantes de la ciudad de Santiago de Compostela, Robín, Jorge, Samuel y David y nos imaginamos un hipotético viaje por Europa. Uno que sea digno de la aprobación del mismísimo Thom Yorke, un viaje relajado desde el cual empaparse de la sabiduría del lugar, poder reflexionar con el paisaje y todo siendo sostenibles con el medio ambiente.
Premisas: Pasar por todas las ciudades de Europa de más de un millón de habitantes (quitando Rusia) cuya estancia durara 2 días con sus noches y visitando 3 lugares de interés turístico en cada ciudad (se tendrá en cuenta el precio del alojamiento aunque no de la comida y las visitas turísticas) no recorrer más de 800 kilómetros por viaje (se realizara una parada). Todo ello con una misma meta, la Eficiencia (realizar el trayecto en el menor tiempo y coste posible).
El Resultado sería de un viaje entre 4 personas con un costo final de 1937,27€, 9139,5 kilómetros recorridos 40 días de viaje.
Saldremos de Santiago de Compostela (España) importante centro de peregrinaje, destino del "camino" un viaje lleno de interiorización y espiritualidad. Quizás este sea momento de remover los pasos de tantas personas que han llagado ha Santiago para hacer este nuestro "Camino".
Tomaremos dirección Madrid (España)
Viaje: 70 € y 600 km en coche
Alojamiento: 51 €
Visita Turística: El Prado, Jardín Botánico y El Retiro
Dirección Barcelona (España)
Viaje: 84€ y 630 km en coche
Alojamiento: 60 €
Visita Turística: Museo marítimo, Museo Picasso, Museo de la Ciencia.
Dirección París (Francia)
Viaje: 118'29€ y 1000 km en coche
Alojamiento: 60€
Visita Turística: Louvre, Versalles, Torre Eiffel.
Dirección Birmingham (R.U)
Viaje: 86'62€ y 661km
Alojamiento: 56'64€
Visita Turística: Museo Nazi, Catedral de San Felipe, Sarehole.
Dirección Londres (R.U)
Viaje: 43'08€ y 190km en tren
Alojamiento: 45'28€
Visita Turística: British Museum, Palacio de Buckingam, Madame Tussauds
Dirección Bruselas(Bélgica)
Viaje: 48'67€ y 368'5 km en coche
Alojamiento: 60€
Visita Turística: Teatro de Monnaie, la Bolsa y el Palacio Real
Dirección Hamburgo (Alemania)
Viaje: 27€ 595km en coche
Alojamiento: 79'85€
Visita Turística: Iglesia de San Miguel, la Galería de Arte Kunsthalle, y el Miniatur Wunderland.
Dirección Colonia (Alemania)
Viaje: 40€ y 420 km en coche
Alojamiento: 80 €
Visita Turística: Catedral, Jardín del Rhin y Casco Viejo.
Dirección Berlín (Alemania)
Viaje: 35€ y 360 km en coche
Alojamiento: 43 €
Visita Turística: Viktoriapark, DDR museum e o Deutsches Historiches Museum.
Dirección Varsóvia (Polónia)
Viaje: 35€ y 380 km en coche
Alojamiento: 40 €
Visita Turística: Casco viejo, zona nueva y Palácio de la Cultura.
Dirección Praha (República Checa)
Viaje: 64€ y 620 km en coche
Alojamiento: 33 €
Visita Turística: Monte Petrin, Ilha Kampa, jardín Urtbc.
Dirección Munich (Alemania)
Viaje: 382km y 47€ en coche
Alojamiento: 40€
Visita Turística: Gliptoteca, o Palacio Real e o Teatro Nacional.
Dirección Viena (Austria)
Viaje: 61'64€ y 456km en coche
Alojamiento: 39’60€
Visita Turística: Palacio de Schönbrunn, a Catedral de San Esteban e o Museo de Historia da Arte.
Dirección Budapest (Hungría)
Viaje: 28'67€ y 243km en coche
Alojamiento: 40€
Visita Turística: Castillo Real de Buda, Museo de Bellas Artes, Basilica de San Esteban.
Dirección Bucarest (Rumania)
Viaje: 57€ y 600 km en coche
Alojamiento: 48 €
Visita Turística: Parlamento, Museum Sutului, Parque Cismigiu.
Dirección Sofia (Bulgaria)
Viaje: 17'81€ y 383km en autobus
Alojamiento: 36€
Visita Turística: Teatro Nacional, Iván Vazov, la Galería Nacional de Arte y el Museo Nacional de Historia Natural.
Parada en IGOUMENITSA, situada a 611km de Sofía
Dirección Roma (Italia)
Viaje: 62'12€ y 832 km
Alojamiento: 48 €
Visita Turística: Coliseo, Foro e Museo da civilización romana.
Dirección Milan (Italia)
Viaje: 64€ y 640 km en coche
Alojamiento: 88 €
Visita Turística: Parco Sampine, Parco Forlanini, Parco Guastalli.
martes, 17 de mayo de 2011
viernes, 13 de mayo de 2011
Os EEUU de América
A continuación, poño unha relación de todos os Estados dos EEUU.
Estado/Extensión/Poboación/Capital:
Alabama 135' 765 km2 4.779.736 hab. Montgomery
Alaska 1,717,854 km² 710,231 hab. Juneau
Arizona 295,253 km² 6,595,778 hab. Phoenix
Arkansas 137.733 km² 2.834.797 hab. Little Rock
California 423,971 km² 37.253.956 hab. Los Ángeles
Carolina del Norte 139.391 km² 9.535.483 hab. Raleigh
Carolina del Sur 82,931 km² 4,407,709 hab. Columbia
Colorado 269,602 km² 4,861,515 hab. Denver
Connecticut 14,356 km² 3,502,309 hab. Hartford
Dakota del Norte 183,112 km² 639,715 hab. Bismarck
Dakota del Sur 199,730 km² 796,214 hab. Pierre
Delaware 6,446 km² 864,764 hab. Dover
Florida 170.305 km² 18.537.969 hab. Tallahassee
Georgia 153.910 km² 9.544.750 hab. Atlanta
Hawai 28.311 km² 1.283.388 hab. Honolulu
Idaho 216,445 km² 1,499,402 hab. Boise
Illinois 149,997 km² 12,852,548 hab. Springfield
Indiana 94,322 km² 6,345,289 hab. Indianápolis
Iowa 145.744 km² 2.988.046 hab. Des Moines
Kansas 213,096 km² 2,775,997 hab. Topeka
Kentucky 104,659 km² 4,241,474 hab. Frankfort
Luisiana 134,265 km² 4,293,204 hab. Baton Rouge
Maine 91.647 km² 1.317.207 hab. Augusta
Maryland 32,134 km² 5,618,344 hab. Annapolis
Massachusetts 27,337 km² 6,449,755 hab. Boston
Michigan 250.493 km² 9.883.640 hab. Lansing
Minesota 225,171 km² 5,197,621 hab. Saint Paul
Misisipi 125,433 km² 2,918,785 hab. Jackson
Misuri 180,533 km² 5,878,415 hab. Jefferson City
Montana 380,837 km² 957,861 hab. Helena
Nebraska 200.52 km² 1,774,571 hab. Lincoln
Nevada 286,352 km² 2,565,382 hab. Carson City
Nueva Jersey 22,587 km² 8,685,920 hab. Trenton
Nueva York 141,299 km² 19.378.102 hab. Albany
Nuevo Hampshire 24,216 km² 1,324,575 hab. Concord
Nuevo México 315,194 km² 2,059,179 Santa Fe
Ohio 116,096 km² 11,466,917 hab. Columbus
Oklahoma 181,035 km² 3,617,316 hab. Oklahoma City
Oregon 254,806 km² 3,747,455 hab. Salem
Pensilvania 119,282 km² 12,432,792 hab. Harrisburg
Rhode Island 4,002 km² 1,057,832 hab. Providence
Tennesse 109,150 km² 6,156,719 hab. Nashville
Texas 696.241 km² 25.145.561 hab. Austin
Utah 219.887 km² 2.645.330 hab. Salt Lake City
Vermont 24,900 km² 621,254 hab. Montpelier
Virginia 110.784 km² 8.001.024 hab. Richmond
Virginia Occidental 62,755 km² 1,812,035 hab. Charleston
Washington 184,666 km² 6,468,424 hab. Olympia
Washington D.C. 177,0 km² 582.049 hab. Washington D.C.
Wisconsin 169,639 km² 5,601,640 hab. Madison
Wyoming 253,337 km² 522,830 hab. Cheyenne
Estado/Extensión/Poboación/Capital:
Alabama 135' 765 km2 4.779.736 hab. Montgomery
Alaska 1,717,854 km² 710,231 hab. Juneau
Arizona 295,253 km² 6,595,778 hab. Phoenix
Arkansas 137.733 km² 2.834.797 hab. Little Rock
California 423,971 km² 37.253.956 hab. Los Ángeles
Carolina del Norte 139.391 km² 9.535.483 hab. Raleigh
Carolina del Sur 82,931 km² 4,407,709 hab. Columbia
Colorado 269,602 km² 4,861,515 hab. Denver
Connecticut 14,356 km² 3,502,309 hab. Hartford
Dakota del Norte 183,112 km² 639,715 hab. Bismarck
Dakota del Sur 199,730 km² 796,214 hab. Pierre
Delaware 6,446 km² 864,764 hab. Dover
Florida 170.305 km² 18.537.969 hab. Tallahassee
Georgia 153.910 km² 9.544.750 hab. Atlanta
Hawai 28.311 km² 1.283.388 hab. Honolulu
Idaho 216,445 km² 1,499,402 hab. Boise
Illinois 149,997 km² 12,852,548 hab. Springfield
Indiana 94,322 km² 6,345,289 hab. Indianápolis
Iowa 145.744 km² 2.988.046 hab. Des Moines
Kansas 213,096 km² 2,775,997 hab. Topeka
Kentucky 104,659 km² 4,241,474 hab. Frankfort
Luisiana 134,265 km² 4,293,204 hab. Baton Rouge
Maine 91.647 km² 1.317.207 hab. Augusta
Maryland 32,134 km² 5,618,344 hab. Annapolis
Massachusetts 27,337 km² 6,449,755 hab. Boston
Michigan 250.493 km² 9.883.640 hab. Lansing
Minesota 225,171 km² 5,197,621 hab. Saint Paul
Misisipi 125,433 km² 2,918,785 hab. Jackson
Misuri 180,533 km² 5,878,415 hab. Jefferson City
Montana 380,837 km² 957,861 hab. Helena
Nebraska 200.52 km² 1,774,571 hab. Lincoln
Nevada 286,352 km² 2,565,382 hab. Carson City
Nueva Jersey 22,587 km² 8,685,920 hab. Trenton
Nueva York 141,299 km² 19.378.102 hab. Albany
Nuevo Hampshire 24,216 km² 1,324,575 hab. Concord
Nuevo México 315,194 km² 2,059,179 Santa Fe
Ohio 116,096 km² 11,466,917 hab. Columbus
Oklahoma 181,035 km² 3,617,316 hab. Oklahoma City
Oregon 254,806 km² 3,747,455 hab. Salem
Pensilvania 119,282 km² 12,432,792 hab. Harrisburg
Rhode Island 4,002 km² 1,057,832 hab. Providence
Tennesse 109,150 km² 6,156,719 hab. Nashville
Texas 696.241 km² 25.145.561 hab. Austin
Utah 219.887 km² 2.645.330 hab. Salt Lake City
Vermont 24,900 km² 621,254 hab. Montpelier
Virginia 110.784 km² 8.001.024 hab. Richmond
Virginia Occidental 62,755 km² 1,812,035 hab. Charleston
Washington 184,666 km² 6,468,424 hab. Olympia
Washington D.C. 177,0 km² 582.049 hab. Washington D.C.
Wisconsin 169,639 km² 5,601,640 hab. Madison
Wyoming 253,337 km² 522,830 hab. Cheyenne
domingo, 20 de marzo de 2011
Caridade, desenvolvemento, e demais fábulas...
Estamos nunha época na que a iniciativa privada é o máis do máis. Todas as empresas crean "industrias do desenvolvemento", como elas lle din, co fin de tranquilizar a conciencia de todos os que consumimos. Sen querer ser catastrofista de máis, ¿ata que punto existe este desenvolvemento? ¿É certo que as empresas fomentan o desenvolvemento local, ou so se interesan polo propio? O pincipal problema non é outro ca o propio carácter das empresas que crean traballo nestes países. Estas, non teñen a súa sede nestes países, nin destinan a súa produción aos habitantes e traballadores locais, senón aos países que chamamos desenvolvidos. Polo tanto, a súa preocupación polas condicións de laborais e de vida aló son escasas. Mentres non se queixen demasiado, vale.
Polo tanto, esta teoría tan bonita e idílica da acumulación da riqueza, perde forza. É certo, a poboación local pode obter certas melloras na súa vida, pero...¿ata que punto? Se melloran demasiado a súa calidade de vida, as súas esixencias serán maiores, e iso non é o que interesa. Se quixesen dar traballo a este tipo de man de obra, non moverían as súas industrias tan lonxe, cos custos que ocasiona un traslado de tal magnitude. Estas empresas, que aparentan ser tan magnámimas e xenerosas, prentenden man de obra barata, que traballe moito e que se queixe pouco. Volvendo ao miolo, a riqueza que se xera non se queda alí, senón que marcha cara o estranxeiro. O que queda son migallas, así coma empresarios locais ricos, que fan que aumenten as estadisticas do PIB local, pero mantendo ás poboacións locais nuns niveis de pobreza bastante semellantes.
Plantexemonos unha pregunta: ¿E se, por un momento, esas empresas, en lugar de multinacionais, fosen empresas locais? ¿Fundamentarían os seus principios en satisfacer as necesidades da poboación, e os beneficios económicos quedarian alí? É posible. Un caso o temos na creación dos microcréditos, de Muhammad Yunus, premio Nobel en 2006 "por incentivar o crecemento económico dende abaixo". Aqui tedes a primeira parte de dous videos nos que explica as súas ideas e relata a súa opinión sobre a crise economica actual.
Os microcréditos, a base do seu concepto de banca ideal, son un exemplo clarisimo do que debe ser a base do capitalismo. Un mercado que debe preocuparse, primeiro, por manter á poboación nunhas condicións dignas, e cun fin que non debe ser o afán de riqueza, senón a venta de un produto a un precio razoable, sen buscar abaratar custos a costa das condicións laborais. E para iso, non podemos confiar na conciencia do empresario, senón que necesitamos unhas institucións poderosas que garantan tales obxectivos; e que non busquen unicamente a defensa dos intereses dos donos do capital, senón os intereses de consumidores e traballadores.
¿Onde entraría a axuda entón? Na creación e fomento de institucións de ensinanza públicas, así como, todo tipo de institucións que formarían a técnicos capaces de traballar nestas empresas locais, ou noutros traballos asociados. O proceso non será fácil, si, pero é a única forma de que estes países sexan realmente autónomos e que teñan un verdadeiro desenvolvemento económico...se eso e o que queremos...
PD: información e datos sobre o crecemento, alfabetización... a partir da páxina 16 deste arquivo pdf: http://www.universitatdelapau.org/pdf/8/mitologia%20desarrolo%20y%20pobreza%20africa.%20Carlos%20Oya.pdf
Polo tanto, esta teoría tan bonita e idílica da acumulación da riqueza, perde forza. É certo, a poboación local pode obter certas melloras na súa vida, pero...¿ata que punto? Se melloran demasiado a súa calidade de vida, as súas esixencias serán maiores, e iso non é o que interesa. Se quixesen dar traballo a este tipo de man de obra, non moverían as súas industrias tan lonxe, cos custos que ocasiona un traslado de tal magnitude. Estas empresas, que aparentan ser tan magnámimas e xenerosas, prentenden man de obra barata, que traballe moito e que se queixe pouco. Volvendo ao miolo, a riqueza que se xera non se queda alí, senón que marcha cara o estranxeiro. O que queda son migallas, así coma empresarios locais ricos, que fan que aumenten as estadisticas do PIB local, pero mantendo ás poboacións locais nuns niveis de pobreza bastante semellantes.
Plantexemonos unha pregunta: ¿E se, por un momento, esas empresas, en lugar de multinacionais, fosen empresas locais? ¿Fundamentarían os seus principios en satisfacer as necesidades da poboación, e os beneficios económicos quedarian alí? É posible. Un caso o temos na creación dos microcréditos, de Muhammad Yunus, premio Nobel en 2006 "por incentivar o crecemento económico dende abaixo". Aqui tedes a primeira parte de dous videos nos que explica as súas ideas e relata a súa opinión sobre a crise economica actual.
Os microcréditos, a base do seu concepto de banca ideal, son un exemplo clarisimo do que debe ser a base do capitalismo. Un mercado que debe preocuparse, primeiro, por manter á poboación nunhas condicións dignas, e cun fin que non debe ser o afán de riqueza, senón a venta de un produto a un precio razoable, sen buscar abaratar custos a costa das condicións laborais. E para iso, non podemos confiar na conciencia do empresario, senón que necesitamos unhas institucións poderosas que garantan tales obxectivos; e que non busquen unicamente a defensa dos intereses dos donos do capital, senón os intereses de consumidores e traballadores.
¿Onde entraría a axuda entón? Na creación e fomento de institucións de ensinanza públicas, así como, todo tipo de institucións que formarían a técnicos capaces de traballar nestas empresas locais, ou noutros traballos asociados. O proceso non será fácil, si, pero é a única forma de que estes países sexan realmente autónomos e que teñan un verdadeiro desenvolvemento económico...se eso e o que queremos...
PD: información e datos sobre o crecemento, alfabetización... a partir da páxina 16 deste arquivo pdf: http://www.universitatdelapau.org/pdf/8/mitologia%20desarrolo%20y%20pobreza%20africa.%20Carlos%20Oya.pdf
domingo, 20 de febrero de 2011
Neocolonialismo agrario
Entendemos por neocolonialismo o proceso de adquisición de terras que acometen os capitais dos países máis "desenvolvidos" nos países pobres. Básicamente, o que buscan estas multinacionais, empresas, diñeiro público...(chámalle X) e conseguir grandes cantidades de terra a precios módicos, co fin de cultivar nelas. O asunto é...¿que cultivan? Pois evidentemente, produtos que deixen beneficios, tanto cereais para biocombustible, ou produtos coma o cacao, o café ou o algodón. E o seu destino non é outro ca nós, os ricos, os desenvolvidos, os que mellor vivimos. ¿E que ocurre nos países de orixe? Condicións laborais pésimas, cuns salarios que nin chegan a mínimos, uns horarios abusivos, traballo infantil...así coma outro problema aínda máis grave, se pode ser: a ausencia de terras cultivables para algo tan básico coma o consumo propio.
Isto fainos chegar a unha inevitable cuestión: ¿É esta compra abusiva de terras, paralela á industrialización acometida de semellante maneira, consecuencia do sistema capitalista actual? Penso que non. O abuso Norte-Sur é un problema histórico. Un exemplo podémolo ter na conquista de América, na que explotabamos aos indíxenas (coas famosas mitas e demais abusos) e non estabamos precisamente nun sistema libera,. Ahora ben, que o problema non sexa consecuencia do capitalismo, non significa que este non teña gran parte da culpa. O descontrol nas compras de terras e máis na industrialización é en gran medida froito dun sistema que favorece aos grandes compradores, e estamos ante un libremercado sen control e que non aporta xustiza (imposible!, dirán os neoliberais). ¿Por que? Porque este sistema, que pode garantir que ambas partes obteñan beneficios, non comprende as consecuencias de terceiros. Analizando a transacción, adoitan ser os vendedores xente poderosa da zona, que busca unicamente obter riqueza persoal sen preocuparse das consecuencias que pode ter no seu entorno (unha mentalidade, por outra parte, moi do capitalismo: eu preocúpome do meu e ao resto que lles den). Así, eles obteñen diñeiros, traducidos en poder, e as empresas conseguen os seus magníficos beneficios. Perfecto. O librecambismo deu con unha solución que satisface a compradores e vendedores, mais....¿E os que cultivan? ¿Toda esa xente, traballadora de esas terras, que? Non van mellorar as súas condicións. A utopía do progreso continuo citada polos neoliberais non lles afecta.
Tras tanta negatividade, non podo menos que pensar nunha solución. Pode que a prohibición estatal da compra de terras por parte de estranxeiros, favorecendo unha explotación nacional, axude. Se en vez dun terreo explotado por estranxeiros, que non deixa ganancias no país, impulsamos unha agricultura con capital nacional (tanto público coma privado), que cree emprego, que garanta unhas condicións laborais xustas (o que require un Estado forte, e non as corruptelas que hai a día de hoxe, moitas fomentadas polos estados occidentais), e que deixe o beneficio no país, quizais poida que algo mellore. Se a isto, acompáñalle un proceso de nacionalización da industria, pode que a mellora económica sexa espectacular. Todo isto, lóxicamente, require unha intromisión nula por parte da iniciativa occidental interesada nos bens que aquí temos.
Pero claro, a nacionalización das terras e da industria non e boa para occidente. O que buscan as multinacionais e maiores beneficios a menores custos, o obteñen no seu máximo esplendor nas explotacións nestes países. Póñovos un exemplo: A famosa Cumbre Iberoamericana. ¿Quen non recorda o "Por que no te callas!", e toda a publicidade mediática nacionalista que xurdiu despois? Pois dita frase, quizá o menos relevante da reunión, foi a maneira de evitar a pésima imaxe que o noso país deu na reunión. Por dar un exemplo, Evo Morales, presidente boliviano, buscaba defender o porque da nacionalización das petroleiras que estaba tomando a cabo, e o noso benquerido presidente ZP soltou como resposta un discurso infumable sobre tolerancia entre Latinoamerica e España. A quen lle interese, posteo un link de tan interesante reunión.
Esta ida polas ramas da miña cabeza ten a súa razón de ser. Busco facer ver como, nós mesmos, coas nosas empresas, adicámonos a explotar recursos noutros países, e, cando estes pretenden tomar uso do que é seu, con palabras bonitas (ou non tanto), alusións ao libremercado e demais caralladas buscamos seguir tendo a sartén polo mango.
Sen máis, doulle a miña noraboa a quen dera lido todo isto e despídome.
Saúde e bos alimentos.
Isto fainos chegar a unha inevitable cuestión: ¿É esta compra abusiva de terras, paralela á industrialización acometida de semellante maneira, consecuencia do sistema capitalista actual? Penso que non. O abuso Norte-Sur é un problema histórico. Un exemplo podémolo ter na conquista de América, na que explotabamos aos indíxenas (coas famosas mitas e demais abusos) e non estabamos precisamente nun sistema libera,. Ahora ben, que o problema non sexa consecuencia do capitalismo, non significa que este non teña gran parte da culpa. O descontrol nas compras de terras e máis na industrialización é en gran medida froito dun sistema que favorece aos grandes compradores, e estamos ante un libremercado sen control e que non aporta xustiza (imposible!, dirán os neoliberais). ¿Por que? Porque este sistema, que pode garantir que ambas partes obteñan beneficios, non comprende as consecuencias de terceiros. Analizando a transacción, adoitan ser os vendedores xente poderosa da zona, que busca unicamente obter riqueza persoal sen preocuparse das consecuencias que pode ter no seu entorno (unha mentalidade, por outra parte, moi do capitalismo: eu preocúpome do meu e ao resto que lles den). Así, eles obteñen diñeiros, traducidos en poder, e as empresas conseguen os seus magníficos beneficios. Perfecto. O librecambismo deu con unha solución que satisface a compradores e vendedores, mais....¿E os que cultivan? ¿Toda esa xente, traballadora de esas terras, que? Non van mellorar as súas condicións. A utopía do progreso continuo citada polos neoliberais non lles afecta.
Tras tanta negatividade, non podo menos que pensar nunha solución. Pode que a prohibición estatal da compra de terras por parte de estranxeiros, favorecendo unha explotación nacional, axude. Se en vez dun terreo explotado por estranxeiros, que non deixa ganancias no país, impulsamos unha agricultura con capital nacional (tanto público coma privado), que cree emprego, que garanta unhas condicións laborais xustas (o que require un Estado forte, e non as corruptelas que hai a día de hoxe, moitas fomentadas polos estados occidentais), e que deixe o beneficio no país, quizais poida que algo mellore. Se a isto, acompáñalle un proceso de nacionalización da industria, pode que a mellora económica sexa espectacular. Todo isto, lóxicamente, require unha intromisión nula por parte da iniciativa occidental interesada nos bens que aquí temos.
Pero claro, a nacionalización das terras e da industria non e boa para occidente. O que buscan as multinacionais e maiores beneficios a menores custos, o obteñen no seu máximo esplendor nas explotacións nestes países. Póñovos un exemplo: A famosa Cumbre Iberoamericana. ¿Quen non recorda o "Por que no te callas!", e toda a publicidade mediática nacionalista que xurdiu despois? Pois dita frase, quizá o menos relevante da reunión, foi a maneira de evitar a pésima imaxe que o noso país deu na reunión. Por dar un exemplo, Evo Morales, presidente boliviano, buscaba defender o porque da nacionalización das petroleiras que estaba tomando a cabo, e o noso benquerido presidente ZP soltou como resposta un discurso infumable sobre tolerancia entre Latinoamerica e España. A quen lle interese, posteo un link de tan interesante reunión.
Esta ida polas ramas da miña cabeza ten a súa razón de ser. Busco facer ver como, nós mesmos, coas nosas empresas, adicámonos a explotar recursos noutros países, e, cando estes pretenden tomar uso do que é seu, con palabras bonitas (ou non tanto), alusións ao libremercado e demais caralladas buscamos seguir tendo a sartén polo mango.
Sen máis, doulle a miña noraboa a quen dera lido todo isto e despídome.
Saúde e bos alimentos.
Suscribirse a:
Entradas (Atom)